Wiemy jak ważnym wydarzeniem są narodziny własnego dziecka i powiększenie szczęśliwej rodziny. Brak kwalifikacji do leczenia w ramach programu miejskiego nie powinien być barierą do zrealizowania planów rodzicielskich. Dlatego zapraszamy do skorzystania z zaawansowanych usług leczenia, naszego doświadczenia i zaangażowania, dzięki którym upragnione rodzicielstwo może stać się faktem.

In vitro to technika wspomaganego rozrodu polegająca na zapłodnieniu komórki jajowej w warunkach laboratoryjnych, a następnie na przeniesieniu do jamy macicy powstałego zarodka. Zapłodnienie in vitro jest zalecane parom, które przynajmniej przez rok podejmowały starania o poczęcie dziecka i występuje u nich jeden lub więcej z następujących problemów:

• zablokowane (niedrożne) jajowody lub zrosty okołojajowodowe
• męska niepłodność (mała liczba plemników lub niska ich ruchliwość)
• nie powiodła się stymulacja jajników przez 2-4 cykli i inseminacje domaciczne
• zaawansowany wiek kobiety – ponad 38 lat
• zmniejszenie rezerwy jajnikowej < 1,0
• ciężka endometrioza
• niewyjaśniona niepłodność po próbach inseminacji

W Salve Medica oferujemy:

Zapłodnienie in vitro metodą IVF (klasyczne)

Komórki jajowe i odpowiednio przygotowane wcześniej plemniki są umieszczone w specjalnym medium. Dzięki temu plemniki mogą w sposób naturalny dotrzeć do komórki jajowej i przeniknąć przez jej błonę.

Zapłodnienie in vitro metodą ICSI

Polega na bezpośrednim wstrzyknięciu wybranego, pojedynczego plemnika do komórki jajowej przy użyciu mikroigły. Ta technika ma jednak swoje odmiany:

Zapłodnienie in vitro metodą IMSI

Wykorzystuje się (większe niż standardowo) powiększenie optyczne pozwalając na bardzo dokładną ocenę budowy morfologicznej plemnika.

Zapłodnienie in vitro metodą PICSI

Selekcja plemników polega na ich ocenie morfologicznej i ocenie zdolności wiązania z hialuronianem. Plemniki, które wiążą się z hialuronianem są dojrzałe i gotowe do zapłodnienia komórki jajowej.

Przebieg zapłodnienia pozaustrojowego in vitro

Stymulacja hormonalna

Celem stymulacji jest uzyskanie większej ilości pęcherzyków Graafa z komórkami jajowymi. Około 18-20 dnia cyklu (poprzedzającego punkcję) w czasie wizyty pacjentka otrzymuje kartę z rozpisanymi lekami do stymulacji, tzw. protokół stymulacji. Jest on dobierany indywidualnie dla każdej pacjentki i jest uzależniony od wielu czynników, takich jak: wiek kobiety, masa ciała, profil hormonalny oraz dotychczasowy przebieg stymulacji.

Leki stosowane do stymulacji są w formie zastrzyków, w większości podskórnych, co umożliwia ich samodzielne podanie. Przed wykonaniem pierwszego zastrzyku pacjentka powinna zgłosić się do pielęgniarki/położnej, która przeprowadzi krótki instruktaż. Można też zgłaszać się na podanie zastrzyków do gabinetu zabiegowego (od poniedziałku do soboty). Ważne jest, aby zachowywane były stałe godziny przyjmowania leków. Przebieg stymulacji monitorowany jest przez lekarza poprzez badania USG oraz zlecane badanie estradiolu. Stymulacja hormonalna trwa średnio 10 dni +/- 2 dni. W niektórych przypadkach stymulacja może ulec skróceniu lub wydłużeniu. W dniu, kiedy pęcherzyki osiągają odpowiednią wielkość, lekarz decyduje o jej zakończeniu i zaplanowaniu punkcji. Wówczas pacjentka otrzymuje lek w celu wywołania owulacji. Jest on podawany na 35-37 godzin przed punkcją. Należy go przyjąć dokładnie o godzinie wyznaczonej przez lekarza. Przesunięcie czasowe w przyjęciu tego leku nie może przekroczyć 15 minut.

Punkcja — pobranie komórek jajowych

Na zabieg należy zgłosić się na godzinę przed punkcją, będąc 5-6 godzin na czczo. Jest to czas na sprawdzenie badań, wypełnienie dokumentacji, wyjaśnienie ewentualnych niejasności oraz „wyciszenie i uspokojenie oddechu”. Na zabieg należy przynieść wyniki zleconych badań u kobiety (morfologia, białko, elektrolity, wynik grupy krwi, APTT), dowód osobisty, koszulę nocną, skarpetki, kapcie. Jak również wyniki: HBS, HCV, HIV wykonane u obojga małżonków/partnerów. Jest to niezbędne do ewentualnego mrożenia zarodków. Przed zabiegiem należy oddać mocz, gdyż wypełniony pęcherz może być utrudnieniem w trakcie punkcji. Przed punkcją pacjentka podpisuje świadomą zgodę na zabieg.

Powikłania, które mogą wystąpić w trakcie punkcji i po niej to:

• powikłania anestezjologiczne
• krwawienie do jamy brzusznej
• krwiak zaotrzewnowy
• infekcja

Infekcje występują bardzo rzadko (0,5-1,5%). Pacjentka, podpisując zgodę na punkcję, wyraża także zgodę na leczenie ewentualnych powikłań, w tym na otwarcie jamy brzusznej. Zabieg przebiega w znieczuleniu dożylnym. W niektórych przypadkach dodatkowo może być zastosowane znieczulenie miejscowe. Lekarz ginekolog pod kontrolą USG  pobiera płyn pęcherzykowy z komórkami jajowymi. Odbywa się to poprzez nakłucie jajników przez sklepienie pochwy. Czas zabiegu jest uzależniony od ilości pęcherzyków do pobrania i przeciętnie trwa ok. 10-20 minut. Pacjentka po punkcji pozostaje w klinice od 2 do 4 godzin. W tym czasie mąż/partner oddaje nasienie (po 3-5 dniowej przerwie we współżyciu).
Przed opuszczeniem kliniki po zabiegu odbywa się wizyta kontrolna i ustalane jest dawkowanie leków po punkcji. W tym dniu pacjentka nie powinna prowadzić samochodu i obsługiwać niebezpiecznych urządzeń mechanicznych.

Zapłodnienie IVF/ICSI

Po pobraniu płynu pęcherzykowego embriolog odszukuje w nim komórki jajowe i przenosi do specjalnych pożywek. W sytuacji pobrania większej ilości komórek jajowych niż ilość, którą można zapłodnić (6), pozostałe oocyty mogą w zależności od decyzji zostać: zniszczone, zamrożone do ewentualnego wykorzystania w przyszłości lub przekazane do dawstwa.

Następnie po ok. 4 godz., w przypadku klasycznego IVF, do komórek jajowych dodawane są plemniki. W przypadku ICSI plemniki zostają bezpośrednio wstrzyknięte do komórek jajowych. Następnego dnia para powinna skontaktować się telefonicznie z embriologiem w celu omówienia przebiegu zapłodnienia oraz decyzji dotyczącej długości hodowli zarodków (do jakiego stadium).

Podanie zarodków do jamy macicy - embriotransfer

Odbywa się po 2 do 5 dniach od pobrania komórek. Dzień transferu jest uzależniony od ilości pobranych komórek, jakości rozwijających się zarodków oraz decyzji pary. Transfer polega na podaniu do jamy macicy cienkim cewnikiem 1 lub 2 zarodków pod kontrolą USG. W przypadku powstania większej liczby zarodków, pozostałe z nich zostaną poddane witryfikacji. Embriotransfer nie jest bolesny, nie wymaga znieczulenia i odbywa się przy dobrze wypełnionym pęcherzu moczowym.

Na transfer pacjentka zgłasza się 40-60 minut przed zabiegiem do rejestracji. Otrzymuje leki „wyciszające” i rozkurczowe, ewentualnie progesteron domięśniowo. Dodatkowo należy mieć ze sobą koszulę nocną, skarpetki i obuwie domowe. Zabieg trwa ok. 15 minut i odbywa się w tym samym pomieszczeniu co punkcja. Po transferze zalecany jest odpoczynek od 1,5 do godziny, a następnie para otrzymuje kartę wypisową z przebiegu procedury oraz zalecenia po transferze.

Ogólne zalecenia po transferze:

• Przyjmowanie leków zaleconych przez lekarza
• Unikanie gorących kąpieli, sauny, solarium, kriokomory
• Unikanie większego wysiłku fizycznego
• Powstrzymanie się od współżycia przez co najmniej 14 dni
• Profilaktyczne branie magnezu i kwasu foliowego
• Po 13-14 dniach oznaczenie poziomu βhcg we krwi w przypadku transferu zarodków 2-3 dniowych lub 11-12 dni po podaniu blastocysty
• W sytuacji ujemnego wyniku βhcg i braku miesiączki, należy powtórzyć badanie po dwóch dniach

Po transferze mogą występować niewielkie bóle w podbrzuszu, można wtedy użyć środka rozkurczającego No-Spa. Po 6-10 dniach od transferu może pojawić się niewielkie plamienie, które nie musi oznaczać niepowodzenia, a często jest pierwszym objawem ciąży. Należy wtedy zwiększyć dawkę Utrogestanu o 1 tabletkę dziennie, zażywać 2-3 razy dziennie No-Spę oraz jeśli to możliwe, więcej odpoczywać. Wystąpienie obfitego krwawienia, miesiączki świadczy o niepowodzeniu. Po oznaczeniu poziomu βHCG, bez względu na jego wynik, należy skontaktować się z embriologiem ub opiekunem pary w klinice.

Dodatkowe zabiegi poprawiające skuteczność in vitro:

Badania genetyczne zarodka

Pary, które leczą niepłodność przy pomocy in vitro, mogą skorzystać z diagnostyki preimplantacyjnej zarodka przed transferem. W Salve Medica Warszawa dostępne są 3 testy genetyczne, które pozwalają wykryć nieprawidłowości w genach odpowiedzialne za wady i choroby dziecka. Są to badania PGT-A, PGT-SR lub PGT-M.

PGT badania preimplantacyjne

W Salve Medica Warszawa dostępne są 3 rodzaje badań genetycznych zarodka:

• BADANIE PGT-A
  Badanie PGT-A wykonywane jest metodą sekwencjonowania nowej generacji, dzięki czemu możliwa jest ocena całego genomu zarodka w krótkim czasie. Test umożliwia wykrycie m.in. zespołu Downa, zespołu Edwardsa, zespołu Pataua.
• BADANIE PGT-SR
  Badanie PGT-SR to analiza genomu zarodka pod kątem strukturalnych rearanżacji chromosomów odpowiedzialnych za poronienia i wady genetyczne dziecka.
• BADANIE PGT-M
  Badanie PGT-M służy wykryciu mutacji w obrębie jednego genu, które są przyczyną tzw. chorób jednogenowych. Zalicza się do nich m.in. mukowiscydozę, zespół Retta, hemofilię, chorobę Huntingtona. Gen do analizy typowany jest na podstawie materiału pobranego od rodziców, a także krewnych dziecka.

PGD (preimplantation genetic diagnosis)

Metoda zalecana dla par, które wiedzą, że przynajmniej jedno z partnerów jest obciążone genetycznie, zwłaszcza w zakresie tzw. chorób jednogenowych (np. mukowiscydoza, choroba Huntingtona, hemofilia, dystrofia mięśniowa i inne).

Dlaczego warto wykonać badanie PGD?

Badanie umożliwia potwierdzenie lub wykluczenie obecności wad genetycznych u zarodków. W przypadku potwierdzenia wad pozwala na uniknięcie nadmiernej ilości transferów i mrożenia zarodków obciążonych genetycznie. Jednocześnie daje parze pełną wiedzę o zagrożeniach i możliwość skorzystania z dawstwa komórek rozrodczych.

PGS – NGS (preimplantation genetic screening)

Do badania zarodków tą metodą kwalifikowane są pary, które nie mają stwierdzonej choroby genetycznej, a pomimo tego kolejne próby zajścia w ciążę kończą się niepowodzeniami lub poronieniami nawracającymi.

Dlaczego warto wykonać badanie PGS-NGS?

• Stwierdzenie obciążeń genetycznych u zarodków pozwoli uniknąć kolejnych nieudanych, stresujących i kosztownych cykli in vitro z użyciem własnych komórek rozrodczych.
• U par, w których wiek kobiety przekracza 38 lat, badanie wykrywa obciążenie zarodka wieloma chorobami m.in zespołem Downa, zespołem Pataua, zespołem Edwardsa. Możliwe jest wówczas wybranie zarodków prawidłowych genetycznie, unikając transferu zarodków z wadami.
• Jeśli w ramach badania PGS potwierdzona zostanie prawidłowość zarodków, ich transfer do jamy macicy zwiększy szansę zajścia w ciążę do 60-70%.
• U par z bardzo niskimi parametrami nasienia, dzięki tej metodzie, możliwe jest stwierdzenie przyczyn niepowodzeń zajść w ciążę. Taka diagnostyka umożliwia zastosowanie innych rozwiązań medycznych w celu uzyskania potomstwa.

System monitorowania zarodków - Time Lapse

Time-Lapse to najnowocześniejsza metoda umożliwiająca stałe monitorowanie aktualnego rozwoju zarodka, w warunkach laboratoryjnych, od momentu połączenia gamety męskiej i żeńskiej, do czasu umieszczenia zarodka w macicy.

Dotychczas o wyborze zarodka decydowano na podstawie oceny morfologicznej. Metoda ta polegała na kilkukrotnym wyjmowaniu zarodka z inkubatora, co w rezultacie powodowało:

• narażenie zarodka na zmianę bezpiecznych warunków fizycznych otoczenia, takich jak: stałego pH w inkubatorze, temperatury, wilgotności czy oświetlenia
• krótki czas oceny zarodka po wyjęciu z inkubatora, z uwagi na jego bezpieczeństwo
• wybór kilku zarodków najlepiej rokujących i umieszczenie ich w macicy, co zwiększało liczbę ciąż mnogich

Obecnie metodę morfologiczną zastąpił system ciągłego monitorowania zarodka Time-Lapse Korzyści płynące z jego zastosowania to:

• zarodek przebywa w stałych, bezpiecznych warunkach, ponieważ nie ma konieczności otwierania inkubatora
• ciągła obserwacja procesu podziału komórkowego zarodka, dzięki zainstalowanym kamerom
• zwiększenie szansy na zajście w ciążę dzięki możliwości wyboru najlepiej prognozującego zarodka
• zmniejszenie ryzyka poronienia z powodu wyboru zarodka, który w procesie dojrzewania ulegał prawidłowym podziałom
• zmniejszenie liczby wystąpienia ciąż mnogich poprzez umieszczenie tylko jednego zarodka w macicy

Inkubator wyposażony jest we wbudowane kamery, które od momentu zapłodnienia do dnia transferu robią zdjęcia z częstotliwością co 5-20 minut. Pozwala to na ciągłe, aktualne monitorowanie stadium rozwoju zarodka w czasie rzeczywistym. Ze zdjęć system na bieżąco tworzy film. Dzięki temu w każdej chwili możemy ocenić nie tylko teraźniejsze, ale i wcześniejsze etapy rozwoju zarodka. Metoda ta pozwala na wnikliwe oglądanie rozwoju zarodków oraz ocenę częstotliwości i jakości podziału komórkowego, co ma decydujące znaczenie przy wyborze najlepiej rokującego embrionu.

Nacięcie otoczki zarodka – AH (ang. Assisted Hatching)

Nacięcie otoczki zarodka polega na pocienieniu lub całkowitym mechanicznym przerwaniu ciągłości osłonki otaczającej zarodek. Procedura ta wspomaga zarodki w wydostaniu się z osłonki, przez co ułatwione jest ich zagnieżdżenie w jamie macicy.
Assisted Hatching stosowany jest m. in. u kobiet powyżej 35 lat oraz pacjentek z zaburzeniami gospodarki hormonalnej. Nacięcie otoczki zarodka podwyższa skuteczność procedury zapłodnienia in vitro, dlatego polecamy ją również pacjentom, u których wcześniejsze próby in vitro zakończyły się niepowodzeniem.

Enzym zwiększający zdolność zagnieżdżenia zarodka – EmbryoGlue®

EmbryoGlue® zawiera w swoim składzie węglowodany, aminokwasy i wysokie stężenie hialuronianiu co pomaga w implantacji zarodka. Enzym zwiększa szansę zajścia w ciążę o 10-15% podczas stosowania metod rozrodu wspomaganego.

selekcja plemników aktywowana w polu magnetycznym - MACS (ang. Magnethic Activated Cell Sorting)

Na czym polega selekcja plemników w polu magnetycznym?

Jest to metoda, która przy zastosowaniu wysokiej klasy odczynników pozwala na oddzielenie plemników martwych (apoptotycznych) z uszkodzonym w dużym stopniu DNA, od plemników prawidłowych oraz tych o niskim stopniu uszkodzenia DNA. Nasienie przygotowane drogą selekcji w polu magnetycznym charakteryzuje się lepszą jakością i ruchliwością plemników oraz niższym indeksem nieprawidłowej budowy morfologicznej (teratozoospermii).

Selekcja plemników to naturalny proces

W warunkach prawidłowego zapłodnienia u zdrowych kobiet również dochodzi do selekcji plemników w trakcie ich wędrówki do komórki jajowej. Uważa się, że średnio na każde 100 000 000 plemników w nasieniu, tylko 1 000 000 dostaje się do macicy, aby następnie wziąć udział w zapłodnieniu. Jest to naturalny proces, który (w przypadku zastosowania metod zapłodnienia pozaustrojowego) powinien być przeprowadzony w warunkach laboratoryjnych.

Dla kogo jest zalecana selekcja plemników w polu magnetycznym?

Ta procedura jest zalecana zwłaszcza pacjentom, u których stwierdzono podwyższony odsetek plemników z uszkodzonym DNA (DFI >30%).

Uszkodzenie DNA plemnika może skutkować:

• niską zdolnością zapłodnienia komórki jajowej
• negatywnym wpływem na rozwój zarodka we wczesnym etapie
• zwiększeniem ryzyka wczesnych poronień

Z badań naukowych wynika, że plemniki uzyskane dzięki selekcji w polu magnetycznym, mają w porównaniu do nasienia bez selekcji (natywnego):

• wyższy odsetek plemników o prawidłowej budowie
• niższy procent deformacji plemnika (SDI)
• są obdarzone lepszą ruchliwością
• mają niższy odsetek plemników wykazujących zaprogramowaną śmierć komórek (apoptozę)
• mają mniej plemników z uszkodzeniami DNA, co zwiększa zdolności zapłodnienia

In vitro Warszawa | Kontakt